जीवाचा मधूनच देवदास!......

पुस्तक परीक्षणांशिवाय.......मी माझ्या दैनंदिनीत अजून खंडीभर गोष्टी लिहील्या आहेत...लिहिते.....दैनंदिनी म्हणजे रोज काही लिहीतेच असं नाही.....लिहीण्यासारखं घडलं...वेळ असला........आणि मुख्यत: मधूनच कधीतरी "हळ्वी आणि जास्त विचार करणारी मी" जागी होते.....तेव्हा डायरीची पाने हमखास पांढ-याची काळी होतात. एरवी महिना महिना मी ती उघडत नाही....

असेच काही विचार.....खास कुठल्या घटनेवर मी केलेला काथ्याकूट...."आपण कसे आहोत" याबद्दल मी खरडलेले काही परिच्छेद इथे देते आहे. काही ठिकाणी कदाचित xxxxxxx दिसतील....ते माझे खाजगी (मला प्रकाशित करण्याची इच्छा नाही...असे काही) असलेल्या वाक्यांच्या जागी टाकलेत.....

जे शब्द मी डायरीत इंग्लिशमध्ये लिहिलेत...ते मराठीत भाषांतर करण्याच्या भानगडीत न पडता...तसेच इंग्लिश मध्येच लिहीलेत.....


१२-Nov-२००५

हं........xxxxx xxxxxxx xxxx xxxxx xxxx xxxxxxx. जाऊ दे....फार काही सुख दु:ख नाही...हल्ली.....हल्लीच काय...जशी मी नोकरी करायला लागले आहे..आणि शांत बसून विचार करायला वेळ मिळेनासा झालाय....तसे मला वाटते..nothing really touches my heart anymore!..... असे वाटते...पुर्वी कशा सगळ्या feelings intense असायच्या....आणि हल्ली...its like.....just for the sake of it.......आजूबाजूला घडणा-या गोष्टी आणि heart यांच्यामध्ये एक buffer तयार झालाय असं वाटतं ( कॉलेस्ट्रॉल चा असेल का?) बाहेरून घडणा-या कुठल्याही गोष्टींचे परिणाम या buffer मध्ये mild होऊन मगच heart पर्यंत पोचतात...very mild...so my reactions are even milder!....कळत नाही घटनाच तेवढी तीव्र नव्हती...की...intense reaction न देण्याची हल्ली माझी tendancy झाली आहे.

पण सांगू का its like a drug........पुर्वी फार विचार करायचे....फार react व्हायचे.....त्रास व्हायचा....हे आता म्हणजे नशेत असल्यासारखं आहे...त्या अंमलाखाली कसं...कळतं...हे खरं नाही......पण तरी बरं वाटतं....तात्पुरते का होईना! हे सदैव busy असणं म्हणूनच मला बरं वाटतं...नशा झाल्यासारखे झाले आहे...नकली आहे...सुखी नाही...पण निदान पुर्वीसारखी दु:खी तरी नाही!......

काय मी देवदास स्टाईल ने लिहीते आहे...पण हे आत्ता लिहीलं आहे एवढंच...वाटतं मला कायम असंच!!!

आत्ता "मै, मेरी पत्नी ऒर वो" पाहीला...राजपाल यादव....best!!!....हिर्रॉईन पण छान होती...ब-याच दिवसांनी कुठलातरी पिक्चर पाहताना डोळ्यात पाणी आलं..तरी...मला वाटतं...शेवट अजून थोडा senti करता आला असता...असो....ठीक आहे.

वाचलेली पुस्तकं आणि त्यावरची माझी मतं....टाईमपास..

हल्ली पुस्तकं वाचणं खूपच कमी झालंय.....पण एक काळ असा होता की मी वेड्यासारखी(का अधाशासारखी?) वाचायचे....नुसती वाचायचे नाही...त्यावर खूप विचार पण करायचे..त्या वेळची माझी डायरी माझ्या पुस्तक परीक्षणांनी भरलेली आहे......त्यातली काही इथे.....

२३-Oct-२००२

टाईमपास.......

हल्ली डायरी लिहायला जमतच नाही..मध्ये प्रोतिमा बेदीचं "टाईमपास" वाचल्यावर मी खूप अस्वस्थ होते. डायरी लिहायची म्हणून दोन दिवस बरोबर डायरी घेऊन फिरत होते. पण काम इतकं होतं की कसला, कुठला वाईट मूड!! तो गेला कुठेतरी कोप-यात!

हे लिहावं..ते लिहावं..मनात बरंच होतं..आत्ताही ते सगळं आठवतंय...पण intensity संपल्यानंतर त्यांची value फक्त एखाद्या भिकार नाटकातल्या नकली संवादाइतकी वाटतेय...त्यामुळे मी ते आता लिहीणार नाही.

पण पुस्तक वाचल्यावर आपल्याला काहीतरी वेगळं करायचंय, जगायचंय आणि हे काय आपण हजारो, लाखो लोकांसारखं घर, नोकरी करतोय असं खूप वाटलं! ती प्रोतिमा बेदी काय सही आयुष्य जगली आणि मी हे काय करतेय..हे फार जाणवलं...

Any ways a really nice book!!!!

वाचलेली पुस्तकं आणि त्यावरची माझी मतं....राब....

हल्ली पुस्तकं वाचणं खूपच कमी झालंय.....पण एक काळ असा होता की मी वेड्यासारखी(का अधाशासारखी?) वाचायचे....नुसती वाचायचे नाही...त्यावर खूप विचार पण करायचे..त्या वेळची माझी डायरी माझ्या पुस्तक परीक्षणांनी भरलेली आहे......त्यातली काही इथे.....

१८-Dec-२००१

राब......

मध्यंतरी सुहास शिरवळकरांची पुस्तकं वाचत होते. वाचायला बरी असली तरी डोक्याला काहीच खाद्य नाही. पुस्तक बंद केल्यावरही डोक्यात राहील असं काहीच नाही.

काल अनंत मनोहरांचं "राब" आणलं होतं.... सही!! तसं आधी एकदा वाचलं होतं पण छान वाटलं आणि दुसरं काही नवीन सापडलं नाही म्हणून परत एकदा आणलं.

कोकणातल्या सामान्य शेतकरी जीवनावरची कथा! निसर्गाची, त्यांच्या आयुष्याची मस्त वर्णनं!! मला नेमकं याच गोष्टींचं वर्णनं वाचायला आवडतात आणि कोकणातल्या आयुष्याबद्दल जरा अधिकच! कधी पुढं आयुष्यात मी शहरात आरामात जगायला पुरेल त्यापेक्षा जास्त पैसा कमावला तर कोकणातल्या एखाद्या लहानशा गावात समुद्रकिनारी टुमदार कौलारू घर, नारळी-पोफळीच्या बागा, शेती या गोष्टी मी घेणार आहे.

शहरातल्या धकाधकीच्या जीवनाचा कंटाळा आला की ( जो मला नेहमीच येतो!!) गावी निवांत राहायला हक्काचं घर आणि उत्पन्नाचं आणि वेळ घालवायला साधन म्हणून शेती वाडी असावी असं माझं एक स्वप्न आहे.

आणि जर असं काही घर-शेती मी घेतलीच तर म्हातारपणी कायमसाठी तिथे जाईन, माझ्या नातवंडाना आजोळी येण्यासाठी मस्त स्वप्नातल्यासारखं घर ठेवेन!...

हं...............फार पुढच्या गोष्टी झाल्या. आधी पोटापाण्यापुरता पैसा मिळणारी नोकरी तर मिळू दे!!!!!

एक अपघात..माझ्या डोळयासमोर घडलेला.....

पुस्तक परीक्षणांशिवाय.......मी माझ्या दैनंदिनीत अजून खंडीभर गोष्टी लिहील्या आहेत...लिहिते.....दैनंदिनी म्हणजे रोज काही लिहीतेच असं नाही.....लिहीण्यासारखं घडलं...वेळ असला........आणि मुख्यत: मधूनच कधीतरी "हळ्वी आणि जास्त विचार करणारी मी" जागी होते.....तेव्हा डायरीची पाने हमखास पांढ-याची काळी होतात. एरवी महिना महिना मी ती उघडत नाही....

असेच काही विचार.....खास कुठल्या घटनेवर मी केलेला काथ्याकूट...."आपण कसे आहोत" याबद्दल मी खरडलेले काही परिच्छेद इथे देते आहे. काही ठिकाणी कदाचित xxxxxxx दिसतील....ते माझे खाजगी (मला प्रकाशित करण्याची इच्छा नाही...असे काही) असलेल्या वाक्यांच्या जागी टाकलेत.....

जे शब्द मी डायरीत इंग्लिशमध्ये लिहिलेत...ते मराठीत भाषांतर करण्याच्या भानगडीत न पडता...तसेच इंग्लिश मध्येच लिहीलेत.....

९ -Dec-१९९९

परवा C च्या क्लासहून परत येताना माझ्यासमोर एक accident झाला. एका स्कूटरने रस्ता ओलांडणा-या एका म्हाता-या बाईला उडवले. चालवणार-याला बरंच लागलं, ती बाई तर उडून रस्त्यावर पडली आणि बेशुद्धच झाली. तिलाही बरंच लागलं होतं. तसंच नुसतं बघून पुढे जाणं मला बरं वाटलं नाही म्हणून मी गाडी थांबवली व तिथे गेले. तोपर्यंत लोकांनी तिला रस्त्याच्या कडेला आणलं होतं. पाणी पाजूनही ती शुद्धीवर येत नाही म्हटल्यावर लोकांनी एक रिक्षा थांबवली आणि तिला रिक्षात घातले. त्या वेळी त्या बाईची पिशवी माझ्या हातात होती मग "तुम्ही जरा जाता का?" वगैरे लोकांनी म्हटल्यावर मीही रिक्षात बसले. धनश्रीही बरोबर होती. आम्ही जवळच्याच दवाखान्यात गेलो तर डॉक्टर म्हटले..मेंदूला धक्का बसला आहे...यांना संजीवन मध्ये न्यावं लागेल. तोवर गर्दी पांगली होती आणि डॉक्टरांच ऎकून नंतर रिक्षावालाही म्हणायला लागला की मला दुसरीकडे जायचे आहे, दुसरी कुठलीतरी रिक्षा घ्या. म्हणजे तो ही हात झटकून मोकळा झाला.

इथं मी..नाव..गाव माहित नसलेल्या आणि बेशुद्ध बाई बरोबर!!! आता पूर्ण जबाबदारी माझ्यावर म्हटल्यावर मला खूप टेन्शन आले. क्षणभर तर तिथून पळून जावं का...असा विचार आला..जर तिला काही झालं असतं तर??? पण माझा देव मला अशा परिस्थितीत टाकायला तयार नव्हता. ज्या स्कूटरने धडक दिली त्याच्या मागच्या माणूस तिथं आला आणि आम्ही जबाबदारी घ्यायला तयार आहोत..असे म्हणून तिला हॉस्पिटलमध्ये घेऊन गेला. मग जरा माझं टेन्शन जरा कमी झालं. पण जर तो आला नसता तर मी काय केलं असतं? मी आत्ता सांगू शकत नाही.

"रस्त्यावर अपघात झाल्यावर आजूबाजूच्या लोकांनी मदत केली नाही" अशी बातमी वाचल्यावर त्या तथाकथित आजूबाजूच्या लोकांना नावं ठेवणं सोप्पं असतं पण जर अशी मदत करायचा प्रयत्न केला तर काय मनस्थिती होऊ शकते याचा अनुभव मला आल्यावर मी जरा नावं ठेवताना जरा विचार करेन. पुन्हा असं कधी माझ्या समोर झालं तर मी मदत करेनच पण आधी अशी कोणाची जबाबदारी घेण्यासाठी जी मानसिक आणि क्वचित लागणारी आर्थिक कुवत आल्याशिवाय अशा गोष्टीत पडणे म्हणजे एखाद्याच्या जीवाशी खेळ होऊ शकतो. त्यामुळे नंतर "पळून जावं का?" असे विचार यायच्या ऎवजी सुरवातीलाच मी योग्य निर्णय घेईन.

वाचलेली पुस्तकं आणि त्यावरची माझी मतं.... little women ( चौघीजणी)

हल्ली पुस्तकं वाचणं खूपच कमी झालंय.....पण एक काळ असा होता की मी वेड्यासारखी(का अधाशासारखी?) वाचायचे....नुसती वाचायचे नाही...त्यावर खूप विचार पण करायचे..त्या वेळची माझी डायरी माझ्या पुस्तक परीक्षणांनी भरलेली आहे......त्यातली काही इथे.....

२७-Mar-२००२

चौघीजणी..... (Little Women)

आज ’चौघीजणी’ (इंग्लिशमधलं मूळ ’little women') चौथ्यांदा वाचून संपवलं. दर वेळेस प्रमाणे याही वेळेस त्यातल्या emotional आणि दु:खी प्रसंगांच्या वेळी माझ्या डोळ्यात पाणी आलं. आणि परत तेच पुस्तक सलग दुस-यांदा वाचायचा मला मुळीच कंटाळा आला नसता अशी माझी खात्री आहे. काय छान पुस्तक आहे!..दिडशे वर्षापुर्वी लिहीलेलं आहे तरी अजून evergreen आहे. आता इतक्या वेळेला वाचून त्यातल्या मेग, ज्यो, बेथ आणि एमी ह्या बहिणी आणि त्यांचा मित्र लॉरी हे इतक्या परिचयाचे वाटतात की जणू मी त्यांना प्रत्यक्ष कित्येक वर्षे ओळखते आहे! आणि ज्यो? आहा!..ती तर माझे सर्वात आवडते character आहे! आणि मूळ इंग्लिशचं शांता शेळकेंनी केलेले भाषांतर पण इतकं सहज आणि ओघवतं आहे की ते कुठेही ते बोजड किंवा नकली वाटत नाही.

इंग्लिश पुस्तकांच सुंदर मराठीत भाषांतर करण्यात मी फक्त दोन जणांना मानते, ’विजय देवधर’ आणि ’शांता शेळके’!! बाकी सगळे भाषांतर करणारे मला फालतू वाटतात. मूळ पुस्तकाची गोडी यांच्या घाणेरडया आणि बोजड मराठीने निम्मी कमी होते! बाकी सगळयाबरोबर ’white house' चे अगदी शब्दश: ’श्वेत भवन’ असे भाषांतर करणे हा मुर्खपणा आहे!

'little women' मधल्यासारखा माझ्या पण आयुष्यात कोणी लॉरीसारखा असता तर किती मजा आली असती!!! देखणा, उमदा, हसरा, खटयाळ तरी समजूतदार, सभ्य आणि सुसंस्कृत!!! देखणा आणि सभ्य राहू दे मला कोणी मित्रच नाहीयेत. म्हणजे तसे थोडेफार आहेत, दिपक तर काय अगदी लहानपणा पासून आहे पण माझी मित्र किंवा मैत्रीची जी काय व्याख्या आहे त्यात त्यापैकी कोणीच बसत नाही. ते फक्त माझ्या चांगल्या ओळखीचे आहेत. मी माझे विचार, माझं खाजगी आयुष्य त्यांच्यापैकी कोणाबरोबर कधीच share केलेलं नाहीये. नेट वरती भेटलेले पण सगळे काय असेच वरवरचे आहेत. काही मित्र होण्यासारखे वाटतात पण खात्री नाही..आणि माझी check करायची इच्छा नाही. कारण खरंच जर कोणी चांगला वगैरे असेल आणि close friend झाला तर मी प्रेमात पडायचीच शक्यता जास्त वाटते..मग प्रेम...प्रेमभंग!... नको रे बाबा! आत्ता मला माझ्या आयुष्यात असलं काही नकोय. No complications in personal life coz i want to concentrate on my career fully for time being!!!!

वाचलेली पुस्तकं आणि त्यावरची माझी मतं....कोसला!...

हल्ली पुस्तकं वाचणं खूपच कमी झालंय.....पण एक काळ असा होता की मी वेड्यासारखी(का अधाशासारखी?) वाचायचे....नुसती वाचायचे नाही...त्यावर खूप विचार पण करायचे..त्या वेळची माझी डायरी माझ्या पुस्तक परीक्षणांनी भरलेली आहे......त्यातली काही इथे.....

कोसला....
१३-oct-२००१

आज भालचंद्र नेमाडे नावाच्या कोणातरी लेखकाचे ’कोसला’ वाचून पूर्ण केले. तशी सुरवात कालच केली होती, काल बरं वाटलं पण आज पूर्ण केल्यावर ’अतिशय फुटकळ’ या सदरात मी त्याची गणना केली. कथेला काहीतरी चांगला शेवट किंवा काय म्हणतात ते..’कथाबीज’ असावं. आयुष्यभर काही न करता बापाच्या पैश्यावर मजा करणारा माणूस...ज्याच्या आयुष्यात फारसं महत्वाचं किंवा वेगळं काही घडत नाही अशा माणसाची..दररोजचे फालतु तपशील असलेली डायरी..काय वाचायची गोष्ट आहे?

खरंच ही असली पुस्तकं लोक का लिहीतात? आणि छापणारे का छापतात? त्यातलं मुख्य पात्र जसं भंकस विचार करून वेळ घालवतं तसंच आपणपण ब-याच वेळेला करतो असं मात्र माझ्या लक्षात आलं. म्हणजे पुस्तक वाचल्यावर मला तो माणूस...म्हणजे कथानायक भंकस आणि थोडा सायकिक वाटला. उद्या माझी डायरी वाचून पण कोणी असाच निष्कर्ष काढेल का?

खरंच मला असं ब-याच वेळेला असं वाटतं की मी वेडेपणा आणि शहाणपणा यांच्या फार बारीक सीमारेषेवर आहे. जरा धक्का द्या..एका साईडला मी नक्कीच पडेन..आणि ते ही वेडेपणाच्या..असं मला नेहमी वाटतं. मी एकटी असताना कित्येक वेळेला असंबद्ध आणि वेडगळ, विकृत वाटतील असे काहीतरी विचार करत राह्ते.खरंच मला हे टाळण्यासाठी माणसांच्या संगतीत जास्त राहीलं पाहिजे..पण घडतं नेमकं उलटं!..मला पुस्तकं, टी.व्ही, कॉम्प्युटर यांचीच संगत जास्त आवडते. चार माणसं जमली की ती या खोलीत तर मी माझ्या पुस्तकासकट दुस-या खोलीत..हे कायम घडतं.

सगळी अतिबुद्धीमान माणसं थोडीशी वेडसर असतात असं म्हणतात.मी अभ्यासात नंबर वन नसले तरी चांगली आहे, ज्याला चौफेर/चौकस म्हणतात तशी पण आहे मग माझे काही वेळेसचे असंबद्ध विचार हे असेच अतिबुद्धीमान लोकांचा वेडसरपणा या सदराखाली मोडत असतील का? बघा....मी जी पुस्तकं वाचते..तसे माझे विचार असतात आणि असं काहीतरी फालतू वाचलं आहे ना...मग आज माझे विचार पण तसेच असणार...ते सगळं खरडत बसण्यापेक्षा झोपावं हे बरं!!!